أبوبكر خلاف
13/11/2006, 03:49 PM
فتح مـكـة
ترجمة الاستاذ/ زياد مهدي.
القافلة العبرية -دار الترجمة .
“إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُّبِينًا، لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ وَيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَيَهْدِيَكَ صِرَاطًا مُّسْتَقِيمًا”– سورة الفتح.
- 1 -
عقد صلح الحديبية بين رسول الله صلى الله عليه وسلم وقريش وجاء في ذلك الصلح: انه من أحب أن يحالف محمدا فليحالفه ومن أراد أن يحالف قريشا فليحالفها.
השכנת שלום הוקמה בין המוסלמים לבניה של קוריש באזור אלחודיביה, ונכתב בהשלמה הזו: כי מי אהב לבוא בברית עם למוחמד אז יתחבר אליו, או מי אהב לבוא בברית עם קוריש אז יתחבר אליה.
התלהב המצב בין אחד מבעלי הברית עם מוחמד לבין אחד מבעלי הברית עם קוריש, והיה סכסוך ארוך.
وخاف أبو سفيان أن تشكو قبيلة خزاعة إلى حليفها النبي مما فعلته قريش فخرج إلى المدينة ليقابل رسول الله ويؤكد المعاهدة ودخل على ابنته أم حبيبة وكانت قد تزوجت من رسول الله فلما أراد أبو سفيان أن يجلس على فراش رسول الله طوته أم حبيبة عنه فغضب وقال: “ يا بنية ما أدرى: أرغبت بي عن هذا الفراش أم رغبت به عنى؟ ”.
- فقالت له ابنته: “بلى, هو فراش رسول الله صلى الله عليه وسلم وأنت رجل مشرك نجس ولم أحب أن تجلس على فراش رسول الله صلى الله عليه وسلم.
אבו סופין אז היה מפחד מבניה של ח'וזעה (אחד מבעלי הברית עם מוחמד) שיתלוננו למוחמד, לכן הוא יצא למדינה והלך לביתו של מוחמד להדגיש על השכנת השלום, ואז הוא נכנס על הבת שלו שהיתה אשתו של הנביא (קוראים לה אם חביבה), אז כשהוא עמד לשבת על המטה, היא משכת אותו, הדבר שהרגיז אותו ומיד הוא צעק ואמר:"נו בתי מה קרה לך?". אז היא ענתה ואמרה:"כלום, אבל מיטה זו היא של הנביא ואתה כופר ואינך טהור ואני לא אוהבת שתשב עליה".
وخرج أبو سفيان حتى أتى رسول الله فكلمه, فلم يرد عليه شيئا ثم ذهب إلى أبى بكر فكلمه أن يكلم له رسول الله, فقال: “ما أنا بفاعل”.
אבו סופין אז הלך לפגוש בנביא וכשהגיע ודבר איתו, הנביא לא ענה, אז הוא בקש מאבו בקר לתווך אצלך הנביא, אבל הוא לא הסכים.
وذهب إلى عمر بن الخطاب فرفض أن يكلم له رسول الله فدخل على علي بن أبى طالب وعنده فاطمة بنت رسول الله, فقال: “يا على انك أمس القوم بي رحما وأنى قد جئت في حاجة فلا ارجعن كما جئت خائبا فاشفع لي إلى رسول الله”.
ואז הוא הלך לעומר בן אלחטוב, אבל הוא סרב לדבר איתו. אבו סופין אז התיאש, והלך תקוותו האחרונה, עלי בן אבי טאלב האחיין של הנביא, ואמר לו:"עלי, אתה התקווה האחרונה שלי, בבקשה אל תחזיר אותי כושל, תתווך בשבילי אצל הנביא".
ورفض على أن يشفع له, فعاد أبو سفيان سيد قريش خائبا, لم يجد من يكلم له رسول الله لأن رسول الله كان قد وعد حلفاءه أن ينصرهم على من نقضوا عهده.
אבל גם עלי סרב לוותך, אז אבו סופין חזר לקוריש בלי ניצחון לדבר עם הנביא הרי הנביא נתן הבטחה לבעלי הברית איתו לתמוך אותם.
- 2 -
أمر رسول الله صلى الله عليه وسلم المسلمين أن يتجهزوا للخروج ولم يقل لهم أين يريد فلما تم كل شئ اعلم الناس انه ذاهب إلى مكة وأمرهم أن يسرعوا في سيرهم قبل أن تعلم قريش بخروجه ويستعدوا لمقابلته, كان يحب أن يدخل مكة دون أن يريق دما وراح يدعو الله: “اللهم خذ العيون والأخبار عن قريش حتى نبغتها (أى نفاجئها) في بلادها.
הנביא אז נתן צו למוסלמים להיות מוכנים לצאת למלחמה, אבל הוא לא אמר להם לאן הם הולכים, אז כשהכל היה מוכן הוא הודיע אותם ההם זזים למכה ובקש ממהם למהר בהליכתם לפני שידעו בקוריש ביציאתם של המוסלמים ויתכוננו לתקוף אותו, הוא הצר להיכנס למכה בלי שפיכת דמים, והתחיל להתפלל ולומר:"אללה, תרחיק את המרגלים של קוריש ממנו עד שנפתיע אותם בארצם".
و مضى رسول الله لسفره حتى إذا اقترب من مكة عسكر خارجها وكان معه عشرة آلاف من المسلمين وقد قابله في الطريق عمه العباس, جاء إليه من مكة يعلن إسلامه فعاد ليدخل معه مكة.
وجاء الليل فأشعل المسلمون النيران وراحوا يذكرون الله ويسبحونه, كانوا في النهار فرسانا وفي الليل رهبانا.
ואז המוסלמים המשיכו לזוז עד שהתקרבו למכה חנו בחוצה, היו בערך עשר אלפים, ובדך הנביא נפגש עם הדוד שלו (אלעבאס) שבא להודיע לו שהוא התאסלם, ובלילה המולסמים הדליקו את האש להאיר את המקום, והחלו להתפלל ולשאול אללה לעזור להם.
- 3 -
ركب العباس بغلة الرسول وخرج من معسكر المسلمين يبحث عن حطاب أو صاحب لبن أوذي حاجة ليرسله إلى مكة يذكر لأهلها أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قد جاء في جيش لا قدرة لهم به, ويخبرهم أن يخرجوا إليه فيستأمنوه, قبل أن يدخلها عليهم عنوة.
אלעבאס אז יצא ממחנת המוסלמים מחפש איזה גבר שילך למכה להודיע לבניה שהמוסלמים מגיעים בצבא חזק ולהזכיר אותם שאין להם להילחם עם צבא חזק כזה, ולומר להם לצאת בשלום.
وفي ذلك الوقت كان أبو سفيان وبعض الرجال قد خرجوا يتحسسون الأخبار وينظرون هل يجدون خبرا فلما رأوا النيران ذهبوا ينظرون فقال أبو سفيان: “ما رأيت كالليلة نيرانا قط ولا عسكرا”. فقال رجل معه: “هذه والله خزاعة”. فقال أبو سفيان: “خزاعة أذل واقل من أن تكون هذه نيرانها وعسكرها”. وفي جوف الليل سمع العباس صوت أبى سفيان فعرفه فقال له: “ويحك يا أبا سفيان ! هذا رسول الله صلى الله عليه وسلم في الناس وإصباح قريش والله”. قال أبو سفيان: “فما الحيلة؟ فداك أبى وأمي”.
قال العباس: “والله لئن ظفرت بك لأضربن عنقك فاركب في عجز هذه البغلة حتى أتى رسول الله صلى الله عليه وسلم فأستأمنه عليك”. فركب أبو سفيان خلف العباس وذهبا إلى حيث كان رسول الله.
באותו זמן, יצאו אבו סופין עם כמה גברים לגלות מה קורה מסביבם, אז כשראו את האש נדלקת, הלכו מיד להסתכל, ואמר אבו סופין:"לעולם לא ראיתי כזו אש וגם לא כזו מחנה". ואז ענה אחד הגברים ואמר:"זו חוזאעה (שבט) כנראה". הגיב אבו סופין:" בטח לא, חוזאעה לא כל כך חזקה להדליק אש כזו". ופתאום, אבו אלעבאס שמע את קולו של אבו סופין וזהה אותו, ואז הוא צעק בקול רם:" תקשיב אבו סופין, אלה המוסלמים באים להיכנס למכה, תציל את עצמך". אז הוא שאל אותו:" ומה לעשות אבו אלעבאס?". אבו אלעבאס אז ענה:" אם תפסתי אותך, אני יהרוג אותך, אבל אם תבוא איתי לנביא, תהיה אז בשלום". ומיד אבו סופין רכב את סוסו והלך איתו.
وراح عمر يجرى إلى حيث كان رسول الله وراح العباس يستحث البغلة على الجري كان كل منهما يحاول أن يصل إلى رسول الله قبل الأخر, ووصل العباس إلى حيث كان الرسول ودخل عليه ودخل عمر خلفه وقال عمر: “يا رسول الله هذا أبو سفيان قد أمكن الله منه بغير عقد ولا عهد فدعنى فلأضربن عنقه”. قال العباس: “يا رسول الله أنى قد أجرته”. وصرف النبي عمر والعباس وأبا سفيان وقال لعمه: “اذهب به يا عباس إلى رحلك فإذا أصبحت فأتني به”.
ובדרכם, ראה אותם עומר בן אלחטאב (הכליף השני) שרצה להרוג את אבו סופין בגלל המעשים שלו עם המוסלמים, אבל אלעבאס שנתן הבטחה לאבו סופין לשמור על חייו, סירב שעומר יעשה את זה, ולכן שניהם התחילו לרוץ לנביא כל אחד רוצה להגיע ליעדו. אלעבאס הגיע לפני עומר ואמר לנביא והודיע לנביא שהוא כבר נתן הבטחה לאבו סופין לשמור על חייו, ואז נכנס עומר בן אלחטאב ובקש מנביא לגמור עליו, ואז הנביא אמר לאלעבאס:" תשמור עליו ותבואו שניכם בבוקר".
- 4 -
أصبح الصباح, فجاء العباس ومعه أبو سفيان إلى رسول الله, فلما رأى رسول الله أبا سفيان, قال له: “ويحك يا أبا سفيان, ألم يأن (يعنى: الم يحن) لك أن تعلم انه لا الله إلا الله؟ قال أبو سفيان: “بأبي وأمي , ما أحلمك وأكرمك وأوصلك؟ والله لقد ظننت أن لو كان مع الله اله غيره, لقد أغنى عنى شيئا بعد”.
- قال رسول الله صلى الله عليه وسلم: “ويحك يا أبا سفيان ! الم يأن لك أن تعلم أنى رسول الله؟ ”
- قال: “بأبي أنت وأمي ما أحلمك وأكرمك وأوصلك ! أما هذه والله فأن في النفس منها الآن شيئا”.
- فقال له العباس: “ويحك ! اسلم واشهد أن لا اله إلا الله, وأن محمدا رسول الله, قبل أن تضرب عنقك”.
- فقال أبو سفيان: “اشهد أن لا اله إلا الله, وأن محمدا رسول الله”.
- فقال العباس: “إن أبا سفيان رجل يحب هذا الفخر, فاجعل له شيئا”.
- قال رسول الله صلى الله عليه وسلم: “نعم, من دخل دار أبى سفيان فهو أمن , ومن أغلق بابه فهو أمن, ومن دخل المسجد فهو أمن.
הנה הבוקר, הגיעו אלעבאס ואבו סופין לנביא. כשראה אותם הנביא, הוא צרח בפנים אבו סופין ואמר לו:" אז מה , עוד לא האמנת שאין אל אלא אללה?". ואז ענה אבו סופין ואמר:" שימותו ההורים שלי ותחיה אתה, כמה אתה רחום, וואלה אני מאמין שאין אל אלא אללה". הנביא שאל אותו שוב:" טוב, עוד לא האמנת שאני שליחו האחרון של אללה?". ענה אבו סופין ואמר:" כמה אתה רחום מוחמד, אבל עוד יש ספק בלב". אלעבאס אז הפריע אותו ואמר:" נו, תתאסלם ותאמין שאין אל אלא אללה ושמוחמד הוא השליח של אללה לפני שיהרגו אותך". ואז הוא חשב קצת ואמר:" כן, אני מאמין שאין אל אלא אללה ושמוחמד הוא השליח של אללה". ואז אמר אלעבאס:" אני מבין שאבו סופין איזה גבר שאוהב שישבחו בו". הנביא אז מיד ענה ואמר:" כן, מי נכנס לביתו של אבו סופין אז הוא בשלום, ומי סגר את הדלת שלו עליו, אז הוא בשלום, או מי נכנס למסגד אז הוא בשלום".
- 5 -
وتأهب جيش المسلمين لدخول مكة, وركب رسول الله ناقته, وذهب أبو سفيان يصرخ: “ من دخل دار أبى سفيان فهو أمن ومن أغلق بابه فهو امن ومن دخل المسجد فهو امن.
התכוון אז הצבא המוסלמי להיכנס למכה, ועלה הנביא על הסוס שלו, והלך אבו סופין וצעק בקול רם:"מי נכנס לביתו של אבו סופין אז הוא בשלום, ומי סגר את הדלת שלו עליו, אז הוא בשלום, או מי נכנס למסגד אז הוא בשלום".
ودخل المسلمون مكة وقد اختبأ الناس في دورهم, فسجد رسول الله صلى الله عليه وسلم على ظهر ناقته شكرا لله, فقد دخل مكة منتصرا بعد أن خرج منها خائفا يترقب. واطمأن الناس إلى أن رسول الله لن يبطش بهم, فخرجوا إليه, وذهب رسول الله وصحبه إلى البيت يطوفون به, ووقف رسول الله على باب الكعبة وقال: “لا اله إلا الله وحده لا شريك له , صدق وعده, ونصر عبده وهزم الأحزاب وحده. يا معشر قريش, أن الله قد اذهب عنكم نخوة الجاهلية, وتعظمها بالآباء. الناس من ادم, وادم من تراب. يا معشر قريش, ما ترون أنى فاعل بكم؟ ”.
המוסלמים אז נכנסו למכה כשבניה מתחבאים בבתים שלהם, והנה הנביא סוגד ובוכה מודה לאללה, הרי הוא נכנס למכה מנצח בלי שפיכת דמים. האנשים בכמה היו בטוחים שהם בשלום ושהמוסלמים אינם עומדים להשפיל אותם, ואז הם יצאו מבתים שלהם. הנביא הלך לכעבה ללכת מסביבה, וצער על הדלת שלה אומר:" אין אל אלא אללה, שביצע את הבטחתו, והביא נצחון לעבדו, והביס את הכופרים לבדו". ואז הוא שאל את בני קוריש:"הנה אללה הרחיק את הכבודממכם, תבינו שכולם בני אדם ואדם נברא מטיט.תגידו, מה אתם חושבים אני אעשה איתכם?".
قالوا: “ خيرا, أخ كريم, وابن أخ كريم”.
אז הם ענו:"טובה, אח אציל ובן אח אציל".
وعفا رسول الله عنهم جميعا, عفا عمن أذوه واضطهدوه, و أخرجوه من دياره, فقال لهم: “اذهبوا انتم الطلقاء”.
ودخل الرسول وأصحابه إلى الكعبة, وجعلوا يكسرون أصنامها ويقولون: "وَقُلْ جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا" – سورة الإسراء.
הנביא אז סלח לכולם, סלח למי השפילו אותו והוציאו אותו מביתו, ואמר להם:" לכו, אתם בשלום". ונכנסו הנביא עם חבריו לעכבה להרוס את האלילים.
ولما تطهرت الكعبة عن الأصنام, اعتلى بلال الكعبة, وراح يؤذن لأول مرة في مكة:
الله أكبر ! الله أكبر ! الله أكبر! الله أكبر!
أشهد أن لا اله إلا الله. أشهد أن لا اله إلا الله.
أشهد أن محمدا رسول الله.... أشهد أن محمدا رسول الله.
حي على الصلاة, حي على الصلاة.
حي على الفلاح, حي على الفلاح.
الله أكبر ! الله أكبر!
لا اله إلا الله.
הנה הכעבה טהורה עכשיו, ואז התחיל בלאל המואזין לומר:
אללה אקבר
אני מאמין שאין אל אלא אללה
אני מאמין שמוחמד הוא השליח של אללה
נו, תבואו לתפילה
נו, תבואו להצלחה
אללה אקבר
אין אל אלא אללה
ومنذ ذلك الوقت, أصبح صوت المؤذن يجلجل في الكعبة في كل يوم خمس مرات, فقد هجر العرب عبادة الأصنام, وأصبحوا يعبدون الله وحده.
ומאז, נשמע קולו של בלאל חמש פעמים ביום קורא את האנשים לתפילה, הרי הערבים נטשו את האלילים והאמינו שאין אל אלא אללה לסגוד לו.
ترجمة الاستاذ/ زياد مهدي.
القافلة العبرية -دار الترجمة .
“إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُّبِينًا، لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وَمَا تَأَخَّرَ وَيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَيَهْدِيَكَ صِرَاطًا مُّسْتَقِيمًا”– سورة الفتح.
- 1 -
عقد صلح الحديبية بين رسول الله صلى الله عليه وسلم وقريش وجاء في ذلك الصلح: انه من أحب أن يحالف محمدا فليحالفه ومن أراد أن يحالف قريشا فليحالفها.
השכנת שלום הוקמה בין המוסלמים לבניה של קוריש באזור אלחודיביה, ונכתב בהשלמה הזו: כי מי אהב לבוא בברית עם למוחמד אז יתחבר אליו, או מי אהב לבוא בברית עם קוריש אז יתחבר אליה.
התלהב המצב בין אחד מבעלי הברית עם מוחמד לבין אחד מבעלי הברית עם קוריש, והיה סכסוך ארוך.
وخاف أبو سفيان أن تشكو قبيلة خزاعة إلى حليفها النبي مما فعلته قريش فخرج إلى المدينة ليقابل رسول الله ويؤكد المعاهدة ودخل على ابنته أم حبيبة وكانت قد تزوجت من رسول الله فلما أراد أبو سفيان أن يجلس على فراش رسول الله طوته أم حبيبة عنه فغضب وقال: “ يا بنية ما أدرى: أرغبت بي عن هذا الفراش أم رغبت به عنى؟ ”.
- فقالت له ابنته: “بلى, هو فراش رسول الله صلى الله عليه وسلم وأنت رجل مشرك نجس ولم أحب أن تجلس على فراش رسول الله صلى الله عليه وسلم.
אבו סופין אז היה מפחד מבניה של ח'וזעה (אחד מבעלי הברית עם מוחמד) שיתלוננו למוחמד, לכן הוא יצא למדינה והלך לביתו של מוחמד להדגיש על השכנת השלום, ואז הוא נכנס על הבת שלו שהיתה אשתו של הנביא (קוראים לה אם חביבה), אז כשהוא עמד לשבת על המטה, היא משכת אותו, הדבר שהרגיז אותו ומיד הוא צעק ואמר:"נו בתי מה קרה לך?". אז היא ענתה ואמרה:"כלום, אבל מיטה זו היא של הנביא ואתה כופר ואינך טהור ואני לא אוהבת שתשב עליה".
وخرج أبو سفيان حتى أتى رسول الله فكلمه, فلم يرد عليه شيئا ثم ذهب إلى أبى بكر فكلمه أن يكلم له رسول الله, فقال: “ما أنا بفاعل”.
אבו סופין אז הלך לפגוש בנביא וכשהגיע ודבר איתו, הנביא לא ענה, אז הוא בקש מאבו בקר לתווך אצלך הנביא, אבל הוא לא הסכים.
وذهب إلى عمر بن الخطاب فرفض أن يكلم له رسول الله فدخل على علي بن أبى طالب وعنده فاطمة بنت رسول الله, فقال: “يا على انك أمس القوم بي رحما وأنى قد جئت في حاجة فلا ارجعن كما جئت خائبا فاشفع لي إلى رسول الله”.
ואז הוא הלך לעומר בן אלחטוב, אבל הוא סרב לדבר איתו. אבו סופין אז התיאש, והלך תקוותו האחרונה, עלי בן אבי טאלב האחיין של הנביא, ואמר לו:"עלי, אתה התקווה האחרונה שלי, בבקשה אל תחזיר אותי כושל, תתווך בשבילי אצל הנביא".
ورفض على أن يشفع له, فعاد أبو سفيان سيد قريش خائبا, لم يجد من يكلم له رسول الله لأن رسول الله كان قد وعد حلفاءه أن ينصرهم على من نقضوا عهده.
אבל גם עלי סרב לוותך, אז אבו סופין חזר לקוריש בלי ניצחון לדבר עם הנביא הרי הנביא נתן הבטחה לבעלי הברית איתו לתמוך אותם.
- 2 -
أمر رسول الله صلى الله عليه وسلم المسلمين أن يتجهزوا للخروج ولم يقل لهم أين يريد فلما تم كل شئ اعلم الناس انه ذاهب إلى مكة وأمرهم أن يسرعوا في سيرهم قبل أن تعلم قريش بخروجه ويستعدوا لمقابلته, كان يحب أن يدخل مكة دون أن يريق دما وراح يدعو الله: “اللهم خذ العيون والأخبار عن قريش حتى نبغتها (أى نفاجئها) في بلادها.
הנביא אז נתן צו למוסלמים להיות מוכנים לצאת למלחמה, אבל הוא לא אמר להם לאן הם הולכים, אז כשהכל היה מוכן הוא הודיע אותם ההם זזים למכה ובקש ממהם למהר בהליכתם לפני שידעו בקוריש ביציאתם של המוסלמים ויתכוננו לתקוף אותו, הוא הצר להיכנס למכה בלי שפיכת דמים, והתחיל להתפלל ולומר:"אללה, תרחיק את המרגלים של קוריש ממנו עד שנפתיע אותם בארצם".
و مضى رسول الله لسفره حتى إذا اقترب من مكة عسكر خارجها وكان معه عشرة آلاف من المسلمين وقد قابله في الطريق عمه العباس, جاء إليه من مكة يعلن إسلامه فعاد ليدخل معه مكة.
وجاء الليل فأشعل المسلمون النيران وراحوا يذكرون الله ويسبحونه, كانوا في النهار فرسانا وفي الليل رهبانا.
ואז המוסלמים המשיכו לזוז עד שהתקרבו למכה חנו בחוצה, היו בערך עשר אלפים, ובדך הנביא נפגש עם הדוד שלו (אלעבאס) שבא להודיע לו שהוא התאסלם, ובלילה המולסמים הדליקו את האש להאיר את המקום, והחלו להתפלל ולשאול אללה לעזור להם.
- 3 -
ركب العباس بغلة الرسول وخرج من معسكر المسلمين يبحث عن حطاب أو صاحب لبن أوذي حاجة ليرسله إلى مكة يذكر لأهلها أن رسول الله صلى الله عليه وسلم قد جاء في جيش لا قدرة لهم به, ويخبرهم أن يخرجوا إليه فيستأمنوه, قبل أن يدخلها عليهم عنوة.
אלעבאס אז יצא ממחנת המוסלמים מחפש איזה גבר שילך למכה להודיע לבניה שהמוסלמים מגיעים בצבא חזק ולהזכיר אותם שאין להם להילחם עם צבא חזק כזה, ולומר להם לצאת בשלום.
وفي ذلك الوقت كان أبو سفيان وبعض الرجال قد خرجوا يتحسسون الأخبار وينظرون هل يجدون خبرا فلما رأوا النيران ذهبوا ينظرون فقال أبو سفيان: “ما رأيت كالليلة نيرانا قط ولا عسكرا”. فقال رجل معه: “هذه والله خزاعة”. فقال أبو سفيان: “خزاعة أذل واقل من أن تكون هذه نيرانها وعسكرها”. وفي جوف الليل سمع العباس صوت أبى سفيان فعرفه فقال له: “ويحك يا أبا سفيان ! هذا رسول الله صلى الله عليه وسلم في الناس وإصباح قريش والله”. قال أبو سفيان: “فما الحيلة؟ فداك أبى وأمي”.
قال العباس: “والله لئن ظفرت بك لأضربن عنقك فاركب في عجز هذه البغلة حتى أتى رسول الله صلى الله عليه وسلم فأستأمنه عليك”. فركب أبو سفيان خلف العباس وذهبا إلى حيث كان رسول الله.
באותו זמן, יצאו אבו סופין עם כמה גברים לגלות מה קורה מסביבם, אז כשראו את האש נדלקת, הלכו מיד להסתכל, ואמר אבו סופין:"לעולם לא ראיתי כזו אש וגם לא כזו מחנה". ואז ענה אחד הגברים ואמר:"זו חוזאעה (שבט) כנראה". הגיב אבו סופין:" בטח לא, חוזאעה לא כל כך חזקה להדליק אש כזו". ופתאום, אבו אלעבאס שמע את קולו של אבו סופין וזהה אותו, ואז הוא צעק בקול רם:" תקשיב אבו סופין, אלה המוסלמים באים להיכנס למכה, תציל את עצמך". אז הוא שאל אותו:" ומה לעשות אבו אלעבאס?". אבו אלעבאס אז ענה:" אם תפסתי אותך, אני יהרוג אותך, אבל אם תבוא איתי לנביא, תהיה אז בשלום". ומיד אבו סופין רכב את סוסו והלך איתו.
وراح عمر يجرى إلى حيث كان رسول الله وراح العباس يستحث البغلة على الجري كان كل منهما يحاول أن يصل إلى رسول الله قبل الأخر, ووصل العباس إلى حيث كان الرسول ودخل عليه ودخل عمر خلفه وقال عمر: “يا رسول الله هذا أبو سفيان قد أمكن الله منه بغير عقد ولا عهد فدعنى فلأضربن عنقه”. قال العباس: “يا رسول الله أنى قد أجرته”. وصرف النبي عمر والعباس وأبا سفيان وقال لعمه: “اذهب به يا عباس إلى رحلك فإذا أصبحت فأتني به”.
ובדרכם, ראה אותם עומר בן אלחטאב (הכליף השני) שרצה להרוג את אבו סופין בגלל המעשים שלו עם המוסלמים, אבל אלעבאס שנתן הבטחה לאבו סופין לשמור על חייו, סירב שעומר יעשה את זה, ולכן שניהם התחילו לרוץ לנביא כל אחד רוצה להגיע ליעדו. אלעבאס הגיע לפני עומר ואמר לנביא והודיע לנביא שהוא כבר נתן הבטחה לאבו סופין לשמור על חייו, ואז נכנס עומר בן אלחטאב ובקש מנביא לגמור עליו, ואז הנביא אמר לאלעבאס:" תשמור עליו ותבואו שניכם בבוקר".
- 4 -
أصبح الصباح, فجاء العباس ومعه أبو سفيان إلى رسول الله, فلما رأى رسول الله أبا سفيان, قال له: “ويحك يا أبا سفيان, ألم يأن (يعنى: الم يحن) لك أن تعلم انه لا الله إلا الله؟ قال أبو سفيان: “بأبي وأمي , ما أحلمك وأكرمك وأوصلك؟ والله لقد ظننت أن لو كان مع الله اله غيره, لقد أغنى عنى شيئا بعد”.
- قال رسول الله صلى الله عليه وسلم: “ويحك يا أبا سفيان ! الم يأن لك أن تعلم أنى رسول الله؟ ”
- قال: “بأبي أنت وأمي ما أحلمك وأكرمك وأوصلك ! أما هذه والله فأن في النفس منها الآن شيئا”.
- فقال له العباس: “ويحك ! اسلم واشهد أن لا اله إلا الله, وأن محمدا رسول الله, قبل أن تضرب عنقك”.
- فقال أبو سفيان: “اشهد أن لا اله إلا الله, وأن محمدا رسول الله”.
- فقال العباس: “إن أبا سفيان رجل يحب هذا الفخر, فاجعل له شيئا”.
- قال رسول الله صلى الله عليه وسلم: “نعم, من دخل دار أبى سفيان فهو أمن , ومن أغلق بابه فهو أمن, ومن دخل المسجد فهو أمن.
הנה הבוקר, הגיעו אלעבאס ואבו סופין לנביא. כשראה אותם הנביא, הוא צרח בפנים אבו סופין ואמר לו:" אז מה , עוד לא האמנת שאין אל אלא אללה?". ואז ענה אבו סופין ואמר:" שימותו ההורים שלי ותחיה אתה, כמה אתה רחום, וואלה אני מאמין שאין אל אלא אללה". הנביא שאל אותו שוב:" טוב, עוד לא האמנת שאני שליחו האחרון של אללה?". ענה אבו סופין ואמר:" כמה אתה רחום מוחמד, אבל עוד יש ספק בלב". אלעבאס אז הפריע אותו ואמר:" נו, תתאסלם ותאמין שאין אל אלא אללה ושמוחמד הוא השליח של אללה לפני שיהרגו אותך". ואז הוא חשב קצת ואמר:" כן, אני מאמין שאין אל אלא אללה ושמוחמד הוא השליח של אללה". ואז אמר אלעבאס:" אני מבין שאבו סופין איזה גבר שאוהב שישבחו בו". הנביא אז מיד ענה ואמר:" כן, מי נכנס לביתו של אבו סופין אז הוא בשלום, ומי סגר את הדלת שלו עליו, אז הוא בשלום, או מי נכנס למסגד אז הוא בשלום".
- 5 -
وتأهب جيش المسلمين لدخول مكة, وركب رسول الله ناقته, وذهب أبو سفيان يصرخ: “ من دخل دار أبى سفيان فهو أمن ومن أغلق بابه فهو امن ومن دخل المسجد فهو امن.
התכוון אז הצבא המוסלמי להיכנס למכה, ועלה הנביא על הסוס שלו, והלך אבו סופין וצעק בקול רם:"מי נכנס לביתו של אבו סופין אז הוא בשלום, ומי סגר את הדלת שלו עליו, אז הוא בשלום, או מי נכנס למסגד אז הוא בשלום".
ودخل المسلمون مكة وقد اختبأ الناس في دورهم, فسجد رسول الله صلى الله عليه وسلم على ظهر ناقته شكرا لله, فقد دخل مكة منتصرا بعد أن خرج منها خائفا يترقب. واطمأن الناس إلى أن رسول الله لن يبطش بهم, فخرجوا إليه, وذهب رسول الله وصحبه إلى البيت يطوفون به, ووقف رسول الله على باب الكعبة وقال: “لا اله إلا الله وحده لا شريك له , صدق وعده, ونصر عبده وهزم الأحزاب وحده. يا معشر قريش, أن الله قد اذهب عنكم نخوة الجاهلية, وتعظمها بالآباء. الناس من ادم, وادم من تراب. يا معشر قريش, ما ترون أنى فاعل بكم؟ ”.
המוסלמים אז נכנסו למכה כשבניה מתחבאים בבתים שלהם, והנה הנביא סוגד ובוכה מודה לאללה, הרי הוא נכנס למכה מנצח בלי שפיכת דמים. האנשים בכמה היו בטוחים שהם בשלום ושהמוסלמים אינם עומדים להשפיל אותם, ואז הם יצאו מבתים שלהם. הנביא הלך לכעבה ללכת מסביבה, וצער על הדלת שלה אומר:" אין אל אלא אללה, שביצע את הבטחתו, והביא נצחון לעבדו, והביס את הכופרים לבדו". ואז הוא שאל את בני קוריש:"הנה אללה הרחיק את הכבודממכם, תבינו שכולם בני אדם ואדם נברא מטיט.תגידו, מה אתם חושבים אני אעשה איתכם?".
قالوا: “ خيرا, أخ كريم, وابن أخ كريم”.
אז הם ענו:"טובה, אח אציל ובן אח אציל".
وعفا رسول الله عنهم جميعا, عفا عمن أذوه واضطهدوه, و أخرجوه من دياره, فقال لهم: “اذهبوا انتم الطلقاء”.
ودخل الرسول وأصحابه إلى الكعبة, وجعلوا يكسرون أصنامها ويقولون: "وَقُلْ جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا" – سورة الإسراء.
הנביא אז סלח לכולם, סלח למי השפילו אותו והוציאו אותו מביתו, ואמר להם:" לכו, אתם בשלום". ונכנסו הנביא עם חבריו לעכבה להרוס את האלילים.
ولما تطهرت الكعبة عن الأصنام, اعتلى بلال الكعبة, وراح يؤذن لأول مرة في مكة:
الله أكبر ! الله أكبر ! الله أكبر! الله أكبر!
أشهد أن لا اله إلا الله. أشهد أن لا اله إلا الله.
أشهد أن محمدا رسول الله.... أشهد أن محمدا رسول الله.
حي على الصلاة, حي على الصلاة.
حي على الفلاح, حي على الفلاح.
الله أكبر ! الله أكبر!
لا اله إلا الله.
הנה הכעבה טהורה עכשיו, ואז התחיל בלאל המואזין לומר:
אללה אקבר
אני מאמין שאין אל אלא אללה
אני מאמין שמוחמד הוא השליח של אללה
נו, תבואו לתפילה
נו, תבואו להצלחה
אללה אקבר
אין אל אלא אללה
ومنذ ذلك الوقت, أصبح صوت المؤذن يجلجل في الكعبة في كل يوم خمس مرات, فقد هجر العرب عبادة الأصنام, وأصبحوا يعبدون الله وحده.
ומאז, נשמע קולו של בלאל חמש פעמים ביום קורא את האנשים לתפילה, הרי הערבים נטשו את האלילים והאמינו שאין אל אלא אללה לסגוד לו.